De kern

Zo ver als ik mij kan herinneren heeft de mens en zijn beweging en beweegreden mijn bovenmatige interesse. Iedere vraag daaromtrent bracht me een antwoord en tegelijk nog meer vragen. In mijn jongere jaren kon ik me daar nogal eens over frustreren; ik wilde gewoon een antwoord, duidelijkheid, de waarheid. Het liefst eenduidig en altijd en voor iedereen toepasbaar. Van kinds af aan wilde ik geneeskunde gaan studeren, een wens die abrupt ophield met bestaan toen tijdens een practicum alles in mij blokkeerde bij de opdracht een kikker open te snijden.

Mijn weg neemt een onverwachte maar zinvolle wending wanneer ik gevraagd word het themarestaurant te leiden waar ik in het weekend werkte. Op dat moment twijfelde ik over het voortzetten van mijn studie aan de academie voor beeldende vorming. Ik voelde me daar na twee jaar nog steeds een vreemde eend in de bijt. Ik nam de uitdaging aan. Hoewel ik het bedrijf en mijn collega’s goed kende, maakte ik kennis met een heel ander perspectief. Ik merkte al gauw dat de kwaliteit van een bedrijf afhankelijk is van de uitstraling van alle collega’s samen gevoed en gecultiveerd door een solide inspiratievolle kern. Nei sheng Wai wang, leerde ik veel later, oftewel de wijze van binnen de koning naar buiten. Wanneer iemand goed in zijn vel zit en vol zelfvertrouwen op de juiste plek staat, straalt hij dat uit en wordt werken een waar feest. Dan doet iedereen spontaan net dat beetje extra, omdat het leuk is en omdat je op dezelfde frequentie een onuitputtelijke energiebron aanspreekt die je met elkaar kunt delen. Mijn functie bestond dan ook voornamelijk uit het gezond en gelukkig houden van mijn collega’s en het bewaken van zowel de onderlinge als algehele sfeer. Samen met een integer en gestructureerd bedrijfsplan en een hoog kwalitatief product heb je de juiste ingrediënten voor een levendig bedrijf.

Na een aantal plezierige en leerzame jaren kondigde zich door zwangerschap een nieuw tijdperk aan. Het doet mij naar binnen keren, zorgt er op een natuurlijke manier voor dat ik beweeg vanuit mijn gevoel. De zwangerschapsperiode heb ik dankbaar aangegrepen om dichter bij mijn gevoel te komen, te kijken wie ik ben, me van mijn wilde haren te ontdoen en me, voor zover dat mogelijk is, voor te bereiden op het moederschap. Eenmaal moeder zie ik dat externe emoties van groot belang zijn voor het welzijn van mijn dochter. Een mens aan de basis van het leven, direct reagerend op de geringste waarneming van de zintuigen, pure dynamiek. Mijn verantwoordelijkheidsgevoel is groot, wellicht speelt mijn achtergrond als adoptiekind hierin een rol. De eerste jaren van haar leven leg ik mij volledig toe op de verzorging. Gefascineerd door de fijngevoelige zintuiglijke prikkeloverdracht, waarvan ik nu zeg dat het Chi of Prana heet, probeer ik de atmosfeer steeds naar een hoger plan te brengen. Iedere minuut, dag en nacht sta ik liefdevol klaar. Feilloos voel ik haar aan en zij mij. De meest wijze lessen leer ik hier, wanneer de jaren aaneengesloten onderbroken nachten en de constante focus me laten zien dat ik het contact met mezelf ga verliezen. Mijn cirkel is te klein geworden en voeding op alle fronten te eenzijdig. Ik lijk te zweven, terwijl ik altijd met beide voeten stevig op de grond stond. Het dringt pas tot me door hoe lang en hoe ver ik van mezelf verwijderd ben op het moment dat ik mezelf zie liggen met mijn gezicht tegen de koude tegels van de keukenvloer. Het is op dat moment het enige dat ik kan bedenken om mijn hoofd helder te houden, zodat ik mijn taak uit kan voeren: waken over mijn op dat moment 2-jarige dochter. Het was het moment dat ik me moest overgeven aan het stellen van de hulpvraag. Ik had gewacht tot het allerlaatste moment. Ik kon onmogelijk terug aan het werk. Een boodschap was een wereldreis en mijn concentratievermogen had een reikwijdte van drie zinnen, waardoor contact zich tot zeer laag frequent en noodzakelijk beperkte. Ik zie in dat alleen wanneer ik zelf in goede conditie verkeer ik goede zorg kan bieden aan mijn omgeving. Deze situatie dwong me om alle aandacht te richten op mijn eigen herstel. Dat vraagt veel tijd en ruimte, ook van anderen. Veel meer dan wanneer ik mijn ruimte had herkend, benut en ingenomen.

Mijn vertrouwen in het zelfregulerende mechanisme van de mens, brengt mij naar de natuurgeneeskunde en naar mijn roots. Qigongtherapie en homeopathie zorgden al snel voor de energie die nodig is om de dagelijkse taken uit te kunnen voeren. Ik bemerk grote vooruitgang, zowel fysiek als emotioneel en mentaal en wel van een ander soort als voor mij bekend. Het geeft rust en energie tegelijkertijd. Een bewustzijn dat toont dat energie iets is waar je goed aan doet er verstandig mee om te gaan. Dit gegeven vraagt om meer verdieping en bestendiging. Ik leg mij toe op het beoefenen en bestuderen van de oosterse energetische bewegingsleer Qigong, Tai Chi en Kung fu. De traditionele Chinese geneeskunde met uitgebreide kennis van het energetisch systeem had mijn volledige aandacht. Alles komt bij elkaar wanneer ik de opleiding tot Traditioneel Chinees Geneeskundig therapeut volbreng. Mijn passie voor beweging, houding, gezondheid en geluk van mensen wordt weer gevoed en mijn basale wens daarin iets voor anderen te kunnen betekenen, gaat steeds meer in vervulling. Mijn leraar zei: “Een gezond mens heeft duizend wensen, iemand die ziek is, heeft er maar één.” Dat kan ik bevestigen.

Inmiddels ben ik 10 jaar bezig in de praktijk en heb ik een schat aan kennis en enorm veel ervaring opgedaan, zowel op therapeutische basis in de gezondheidszorg en high end wellness, als in de Qigong en Tai Chi lessen die ik wekelijks geef. Ik zag en behandelde honderden cliënten met problematiek rondom de energiehuishouding zoals Burn-out en andere stress gerelateerde symptomen. De aandacht voor en het trainen van tegelijkertijd het fysieke, mentale en emotionele systeem is in mijn ogen steeds de gouden combinatie voor een succesvolle behandeling. Daarnaast heb ik veel ter harte mogen nemen van bevlogen collega-therapeuten, docenten, studenten, levenskunstenaars en levensgenieters die ik op mijn weg tegenkwam. Ik weet nu dat een eenduidig antwoord onmogelijk is op de vraag wat iemand beweegt. Het is afhankelijk van de omstandigheden en die zijn voor iedereen anders. Beter is de vraag te stellen wat iemand in het beste geval beweegt.